Inhoud
Deoxyribonucleïnezuur - algemeen bekend als DNA - is de genetische code die is opgenomen in de cel van alle levende wezens. Over het algemeen bevindt DNA zich in de celkern en bevat het informatie die een goede ontwikkeling en werking van alle delen van het lichaam mogelijk maakt. De unieke structuur van DNA maakt het mogelijk dat genetische informatie wordt gerepliceerd en nauwkeurig wordt doorgegeven aan zijn nakomelingen.
geschiedenis
In 1869 ontdekte de Zwitserse arts Friedrich Miescher de aanwezigheid van DNA, dat hij "nucleïne" noemde. Later bepaalden onderzoekers dat het DNA bestond uit verbonden nucleotiden die gerangschikt waren in een reguliere structuur. In 1953 bepaalden Francis Crick en James Watson precies de structuur van DNA - een dubbele helix met gepaarde stikstofbasen in het midden ervan.
identificatie
DNA bestaat uit twee grote opgerolde strengen in de vorm van een dubbele helix. Elk van deze polymeerketens bevat nucleotiden die uit drie componenten bestaan: 1. Een suiker met vijf koolstofatomen (bekend als deoxyribose) 2. Een fosfaatgroep 3. Een stikstofhoudende base Slechts vier stikstofbasen zijn aanwezig in het DNA: thymine, cytosine, adenine en guanine. De suikers en fosfaten van de nucleotiden zijn stevig gebonden aan een "hoofdsteun" waarin deze vier basen zich verbinden en de "stappen" van de dubbele helix vormen.
types
Thymine, cytosine, adenine en guanine (vaak aangeduid als T, C, A en G) zijn de basiseenheden van de genetische code van elk levend organisme. Het is op deze bases en in de patronen waarin ze zijn georganiseerd in de DNA-kolom dat alle informatie voor een organisme om te functioneren is opgenomen. Deze basen kunnen worden verdeeld in twee groepen: pyrimidines en purines. Thymine en cytosine zijn pyrimidines en vormen ringvormige moleculen met zes hoeken. Adenine en guanine zijn purines en bestaan uit een ring met vijf hoeken verbonden met een ring met zes. Vanwege hun verschil in grootte kunnen purines, A en G, alleen aan elkaar binden. Evenzo kunnen pyrimidines, T en C, alleen aan elkaar binden. Over de lengte van de dubbele helixstructuur is A gekoppeld met T en C is verbonden met G.
betekenis
De eenvoud van het paren van de stikstofbasen - Een overeenkomst alleen met T; C alleen met G - maakt de replicatie van het DNA-molecuul relatief eenvoudig. Het helicase-enzym triggert het afwinden van de dubbele helixstructuur. Een ander enzym, DNA-polymerase, koppelde elke nieuw ontkoppelde base met zijn complementaire paar. Wanneer de replicatie voltooid is, zijn er twee identieke exemplaren van het oorspronkelijke DNA-molecuul.
overwegingen
Hoewel DNA een zeer stabiel molecuul is, kan blootstelling aan bepaalde chemicaliën, extreme hitte, ultraviolet licht of straling, veranderingen in de DNA-code veroorzaken. Het DNA-polymerase-enzym kan beschadigde delen van het DNA repareren en meestal worden de veranderingen met succes hersteld of zijn ze onschadelijk. In sommige gevallen waarin de stikstofbasen worden ingebracht of verwijderd, kunnen ze echter zeer schadelijk zijn.