Inhoud
De zeesterren zijn ongewervelde stekelhuidigen van verwantschap dichtbij de zee-wafer en de zee-egel. Meer dan 2000 soorten leven in de oceanen van de wereld, en ze verschillen sterk in uiterlijk, van de gebruikelijke vorm van vijf armen tot ongeveer 40. Net als alle andere stekelhuidigen hebben ze geen hoofd, ogen, bloed of hersenen. In plaats daarvan groeien de lichamen in een radiaal patroon, met aanzuigende kopse uiteinden gevuld met water binnenin.
afweer
Ondanks dat ze zacht aan de binnenkant zijn, hebben de zeester een bot-veerkrachtige huid en een ongelooflijk vermogen om zichzelf te camoufleren. Beide functies bieden bescherming tegen mogelijke roofdieren. Als het wordt aangevallen, heeft het ook een tweede verdedigingslinie: verbrijzelen, de aanvaller met slechts één arm verlaten, terwijl de rest veilig ontsnapt. Later regenereert ze de verloren ledematen. Sommige soorten, zoals de doornenkroon, hebben een meer actieve afweer en hebben scherpe en giftige stekels.
Andere zeesterren
De zeesterren zijn vleesetend en neigen naar kannibalen, bevredigen zichzelf met het vlees van het nog levende slachtoffer en speuren blindelings de zeebodem af naar een gemakkelijke prooi. Wanneer armen een mossel, clamshell, koraal of een kleine zeester raken, braken ze de maag uit, letterlijk van binnen naar buiten draaiend. De mond bevindt zich in het onderste deel van het lichaam, dus de zeester vangt de prooi op wanneer hun spijsverteringssappen worden blootgesteld om het slachtoffer te absorberen.
Zeeotters en zeevogels
Zeesterren gebruiken vaak hun zuignaparmen om zich vast te hechten aan de rotsen op zoek naar een prooi, waar ze weken wachten. Als de rots niet goed is verborgen, kunnen ze worden verslonden door zeeotters of hongerige vogels. De otters kunnen de harde buitenschaal van de zeester niet binnendringen, trekken een arm uit of trekken de punt naar buiten en zuigen de kleverige darmen op. Vogels zoals meeuwen kunnen hun scherpe, scherpe snavel gebruiken om de huid van het wezen binnen te dringen.
meerman
Dit grote weekdier bereikt lengtes tot 50 cm en jacht op zeesterren, vooral de doornenkronen. Zodra hij het giftige slachtoffer lokaliseert, injecteert hij zijn verlammende speeksel erin en gebruikt hij vervolgens zijn tanden om de harde huid te doorboren en de zachte weefsels op te zuigen. Als een van de weinige dieren die immuun zijn voor haar gif, is de newt de sleutel tot het behoud van een evenwichtige omgeving. In gebieden zoals de Filippijnen, waar weekdieren te veel worden gejaagd vanwege de prachtige schaal, raken populaties zeesterren uit de hand.