Inhoud
De jaren 1920 waren tijden van onrust en feest. Na de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog voelden mensen over de hele wereld de behoefte om los te laten. Ze ontdekten een nieuw gevoel van vrijheid, waarbij vrouwen korte kapsels namen en begonnen om kortere, meer onthullende kleding te dragen. De nieuwe geluiden van de Jazz Age inspireerden dansen die schandalig waren voor vorige generaties.
De Charleston
Charleston verscheen voor het eerst op een Broadway-musical uit 1923 met de titel 'Running Wild'. De dans werd al snel een nationale rage en werd synoniem met de karikaturen van de jaren 1920. De basisstap is dat de danser haar gewicht op één voet zet en met de ander heen en weer schopt. De bewegingen met de armen variëren, maar omvatten de danser die cirkels maakt met de handen voor het lichaam en de ene hand over de andere steekt terwijl hij op de knieën leunt. Stellen dansten Charleston samen terwijl ze een hand vasthielden en in dezelfde richting keken.
Foxtrot en Lindy Hop
Andere bruisende dansen uit het Jazz-tijdperk zijn Foxtrot en Lindy Hop. De paren dansten deze snelle stappen in elkaars armen. Dansen met zo'n nabijheid werden zelden gemaakt in opgewonden liedjes vóór de jaren 1920, en het was nog zeldzamer in trage muziek in het begin van de twintigste eeuw. De Foxtrot bestaat uit langzame stappen heen en weer, gevolgd door snelle stappen naar de zijkanten. Lindy Hop is genoemd naar de piloot Charles Lindbergh. Zijn eerste solo-vlucht of "sprong" (sprong) over de Atlantische Oceaan inspireerde de dans waarin paren in ritmische sequenties sprongen. Als onderdeel van Lindy wendde de mannelijke partner zijn partner de lucht in.
Slow dansen
Slow-dansen zoals wals en tango werden populair in Europa in de jaren 1910, met het elegante Parijs voorop. Veel Amerikanen, vooral oudere burgers, vonden de dansen schandalig vanwege de nabijheid van de paren. Tegen de jaren twintig verdwenen deze conservatieve houdingen en begonnen paren de dansvloeren te vullen om deel te nemen aan de harmonieuze Weense wals en de vurige Latijnse tango's. In een korte tijd, beschouwde zelfs de hoge maatschappij deze dansen als de regel.
Groeps-modestansen
Dansen was zo'n geliefde bezigheid in de jaren twintig dat hogescholen regelmatig dans organiseerden en danszalen in het hele land openden. Met de droge wet die gaande was, gebruikten veel nachtclubs muziek en dans als hun belangrijkste attracties. Dansmarathons zijn een trend geworden, waarbij paren strijden en uren of dagen dansen, en met weinig rust. De langstlopende marathon duurde drie weken. In het midden van het Jazz-tijdperk werd de onwaarschijnlijke trend van bendans populair. Kerken en scholen organiseerden evenementen waarbij een presentator een groep mensen leidde in bendedans, die werd gemaakt naar het geluid van folk en westerse muziek.