Inhoud
- Neoklassieke kunstenaars
- Romantische kunstenaars
- Realistische kunstenaars
- Impressionistische kunstenaars
De kunstenaars van de negentiende eeuw waren vooral schilders, omdat schilderen de meest dominante en gevierde kunstvorm was. Deze schilders werden echter geïnspireerd door verschillende, zelfs tegenstrijdige bewegingen en tradities gedurende de eeuw. De prominentste groepen kunstenaars die op dit moment ontstonden, waren de neoklassieke, romantische, realistische en impressionistische groepen.
Neoklassieke kunstenaars
Veel kunstenaars uit het begin van de 19e eeuw werden geassocieerd met het neoclassicisme, dat voor het eerst ontstond in de tweede helft van de achttiende eeuw in Europa, waar de geest van de Verlichting nog steeds de overhand had. Volgens de idealen van de Verlichting werd de mens (niet God) gevierd. Neoklassieke kunstenaars, zoals illuministische denkers, gaven de voorkeur aan menselijk intellect en prestaties en probeerden opzettelijk de Griekse en Romeinse kunst na te bootsen om terug te keren naar de klassieke idealen die de mens verhieven, niet religieuze autoriteiten. Misschien is de beroemdste neoklassieke kunstenaar Jacques Louis David, die Socrates voorstelde om hemlock te drinken om te laten zien dat de mens altijd eerst en vooral loyaal moet zijn aan zijn eigen overtuigingen. Jean-Baptiste-Simeon Chardin, Nicolas Poussin en Jean-Auguste-Dominique Ingres zijn andere opmerkelijke neoklassieke kunstenaars.
Romantische kunstenaars
Romantische kunstenaars waren die geïnspireerd door de idealen van de Romantisch-filosofische en culturele beweging, die trachtten in opstand te komen tegen gevestigde waarden van maatschappij en religie. De romantici verhieven het individu boven de maatschappij, evenals de verbeelding en de emoties boven rede en ratio. Misschien wel het belangrijkst, de romantici vierden de natuur en haar sublieme grandeur. Romantische schilders vertegenwoordigden over het algemeen klimopachtige ruïnes om te laten zien dat menselijke prestaties onvermijdelijk onderhevig zijn aan de vernietigende winden van de natuur. De romantici vreesden de vernielzucht van de natuur, maar geloofden dat het nodig was om de balans en de orde van de verwoestende culturen te herstellen. Onder de beroemde romantische kunstenaars zijn Thomas Cole, Thomas Moran, Baron A. Gros, John Constable, Gilbert Stuart en John Henry Fuseli.
Realistische kunstenaars
Realisten waren kunstenaars die zich concentreerden op wetenschappelijke concepten van visie, zoals de optische effecten van licht. Ze gebruikten ook kunst om de democratische idealen te verdedigen die 'het echte leven' vertegenwoordigen, in plaats van scènes van superieure eigendommen, die werden verheerlijkt in de klassieke en romantische kunst. Om de realiteit eerlijk weer te geven, gebruikten de Realistische kunstenaars de wereld om hen heen als een thema, dat het gemeenschappelijke leven van de middenklasse omvatte. Onder de beroemde realisten zijn: Marie Rosalie Bonheur, John Singleton Copley, Gustave Courbet, Edgar Degas, Thomas Eakins, Wilhelm Leibl en Edouard Manet.
Impressionistische kunstenaars
Impressionistische kunstenaars debuteerden voor de eerste keer in Parijs. Impressionistische schilders gebruikten natuurlijk licht en de techniek van snelle slagen om landschappen te representeren. In de Verenigde Staten verzetten kunstenaars zich oorspronkelijk tegen de impressionistische beweging, maar accepteerden en verwerkten de stijl uiteindelijk in de tweede helft van de negentiende eeuw. Sommige impressionistische schilders, zoals Claude Monet, vertegenwoordigden voornamelijk de rustige scènes van de natuur, zoals meren, vijvers en bloeiende velden. Pierre August Renoir vertegenwoordigde over het algemeen individuen (meestal vrouwen) in de natuur. Andere impressionistische schilders, zoals de Amerikanen William Merritt Chase en John Singer Sargent, kozen de geanimeerde omgevingen van het stedelijke leven. De culturele energie in New York leverde nieuwe impressionistische kunstenaars op met veel thematisch materiaal.